Η ομφαλοκήλη είναι συνήθης τύπος κήλης που εμφανίζεται σε νεογνά και βρέφη, αλλά και αργότερα σε ενήλικες κυρίως γυναίκες της αναπαραγωγικής ηλικίας μετά από τοκετό. Όπως επίσης και η εμφάνιση σε άνδρες μετά από άρση βάρους, επίμονο βήχα ή φτάρνισμα, ή και βαριά χειρωνακτική εργασία.

Παρουσιάζεται στην αρχή σαν ένα μικρό “εξόγκωμα” που προβάλλει μέσα από τον ομφαλό, και σιγά  σιγά εξελίσσεται σε ένα στρογγυλό “όγκο” που εξέχει στο κέντρο της κοιλιάς. Αυτό το μικρό έπαρμα, μεγαλώνει και με την πάροδο του χρόνου αλλάζει μέγεθος και προκαλεί συμπτώματα (πόνος. διαταραχές στην πέψη, εντερικές διαταραχές κλπ).

Η ομφαλοκήλη είναι μια ατελής σύγκλειση του ομφαλικού δακτυλίου στα νεογνά και βρέφη, ενώ στους ενήλικες είναι επίκτητη διάνοιξη αυτού, με αποτέλεσμα να εμφανίζει ενδοκοιλιακό  περιεχόμενο δια μέσω του ομφαλικού δακτυλίου προς τα έξω. Τα όργανα που μπορεί να προβάλλουν είναι: επίπλουν, λεπτό έντερο, παχύ έντερο.

Διάγνωση

Η αρχική διάγνωση της γίνεται με την κλινική εξέταση ,καθώς ο χειρουργός έχει την ευχέρεια να διακρίνει  την ύπαρξη της λόγο της ανατομικής προσέγγισης του ομφαλού. Επί αμφιβολίας μπορεί να διενεργηθεί υπερηχογράφημα της περιοχής ή και αξονική τομογραφία. Συνήθως ο ασθενής όταν προσέρχεται στον χειρουργό υποψιάζεται την διάγνωση.

Εξέλιξη – επιπλοκές

Η ομφαλοκήλη όπως συμβαίνει με όλες τις κήλες από την στιγμή δημιουργίας τους δεν θεραπεύονται παρά μόνο με χειρουργική επέμβαση. Η χρήση διαφόρων τύπου ζωνών καθώς κ η ανάταξη τους είναι ημίμετρα και οδηγούν σε επιδείνωση της κήλης και αύξηση των δυσκολιών αποκατάστασης τους.

Η σταδιακή αύξηση του χάσματος του κοιλιακού τοιχώματος οδηγεί σε αύξηση του μεγέθους της κήλης. Η μη ανάταξη της κήλης και η περίσφιξη της αποτελούν επιπλοκές της κήλης με την περίσφιξη μάλιστα να αποτελεί επείγουσα κατάσταση και με αυξημένη νοσηρότητα όταν καθυστερεί η αποκατάσταση της. Εφόσον εμφανιστεί πολύ έντονος πόνος και διόγκωση στην περιοχή παλαιάς χειρουργικής τομής ή γύρω από τον ομφαλό, που δεν υποχωρούν ή/και συνοδεύονται από πυρετό, ναυτία, εμετό ή  τάση για εμετό, υπάρχει σημαντική πιθανότητα να έχει γίνει κάποια επιπλοκή.

Γενικά η Ομφαλοκήλη αποτελεί σοβαρή μορφή κήλης, λόγω της θέσης και του μικρού στενού δακτυλίου, μπορεί να περισφίγγεται εύκολα και για τον λόγο αυτό πρέπει να αντιμετωπίζεται προληπτικά χειρουργικά. Η περίσφιγξη ομφαλοκήλης είναι ένδειξη επείγουσας χειρουργικής επέμβασης, διότι υπάρχει άμεσος κίνδυνος νέκρωσης του σπλάχνου.

 Αντιμετώπιση – Θεραπεία

Η θεραπεία της ομφαλοκήλης είναι χειρουργική, και επιτελείται εύκολα ιδίως όταν αυτή έχει μικρό μέγεθος κ δεν συνυπάρχουν άλλες καταστάσεις. Γίνεται και με την κλασική μέθοδο αλλά και με την λαπαροσκοπική μέθοδο. Και στις δυο η κήλη ανατάσσεται και ο χειρουργός μετά την παρασκευή του κηλικού σάκου τοποθετεί το περιεχόμενο της κήλης στην ανατομική του θέση και τοποθετεί ένα πλέγμα ώστε να ενισχύσει την πλαστική αποκατάσταση του τοιχώματος. Μικρές ομφαλοκηλες > 1 cm  διορθώνονται με απλή συρραφή του τοιχώματος χωρίς απαραίτητα να χρησιμοποιηθεί πλέγμα.

Μεγαλύτερες ομφαλοκηλες απαιτούν την τοποθέτηση πλέγματος για την ισχυροποίηση του τοιχώματος. Αυτή μπορεί να γίνει όπως αναφέραμε με δυο τρόπους ,ανοικτά (κλασική ) μέθοδος και λαπαροσκοπικά. Σήμερα η λαπαροσκοπική προσέγγιση αποτελεί την μέθοδο εκλογής για την αποκατάσταση και τοποθέτηση πλέγματος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα :

• την ελαχιστοποίηση των τομών ( τρεις τομές μεγέθους 0,5cm η κάθε μια)
• μακρότερο μετεγχειρητικό πόνο
• ταχύτατη κινητοποίηση του ασθενούς
• μικρότερη νοσηλεία

Ο βαθμός δυσκολίας και η διάρκεια της επέμβασης είναι σε άμεση συνάρτηση με το μέγεθος της κήλης, το περιεχόμενό της και την ύπαρξη συμφύσεων στην κοιλιά καθώς και με την σωματοδομή του ασθενούς.

Το πλέγμα σε αυτή την μέθοδο τοποθετείτε εντος του κοιλιακού τοιχώματος και καθηλώνεται με ραφές ή με ειδικά clips αφού έχει γίνει η ανάταξη του περιεχομένου της κήλης.

Συμπερασματικά η ομφαλοκήλη πρέπει απαραίτητα να αποκαθίσταται.

Τέλος ο χειρουργός θα πρέπει να ενημερώνει τον ασθενή και να εξηγεί διεξοδικά την διαδικασία και τις μεθόδους αποκατάστασης ,αλλά πάντα αυτός είναι που επιλέγει τον βέλτιστο τρόπο αποκατάστασης με γνώμονα το όφελος του ασθενούς.